Śluza Prądy wybudowana została w latach 1773 – 1774, obecny jednak kształt uzyskała w czasie przebudowy z lat 1908-1915 i umożliwia podnoszenie na 3,55.Jest to pojedyncza śluza komorowa o konstrukcji betonowej z okładziną ceglaną. Stalowe wrota klapowe oraz dolne wrota wsporne napędzane są ręcznie. Śluzowanie w niej w praktyce nie przekracza 20 minut.

Śluzy nad Starym Kanałem Bydgoskim pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku, były to pierwsze w tej części Europy śluzy wykoanane z cegły palonej. Śluzy przy ul. Wrocławskiej, Czarnej Drodze oraz Bronikowskiego mają wymiary 68 na 8,8 metra ze światłem głów wynoszącym 6,6 metra oraz długością użytkową komór wynoszącą 48,9 metra. Otacza je przepiękny park nazywany plantami. Jest to  miejsce wyjątkowe ze względu na swoją historię oraz olbrzymie walory przyrodnicze. Początek parku związany jest z pracami inspektora kanału Ernsta Conrada Petersona, który rozpoczął systematyczne zadrzewianie brzegów topolami czarnymi, kasztanowcami, wiązami, bukami oraz lipami   na początku wieku XIX. Prace te kontynuowane były również w czasie trwania Księstwa Warszawskiego przez generała Wincenta Aksamitowskiego oraz w późniejszym okresie przez Towarzystwo Upiększania Miasta. W połowie XIX wieku planty stały się wizytówką miasta, a zarazem miejskim terenem wypoczynkowo - rozrywkowym. W tym czasie zaczęły powstawać w parku pierwsze restauracje i sale taneczne, organizowano wszelkiego rodzaju atrakcje takie jak potańcówki, plenery malarskie, wystawy, teatry letnie czy też w czasie zim lodowiska. Również w XX-leciu międzywojennym park nie tracił na znaczeniu jako miejsce rozrywki, stając się jedną z głównych atrakcji miasta.

Śluzy nad Starym Kanałem Bydgoskim pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku, były to pierwsze w tej części Europy śluzy wykonane z cegły palonej. Śluzy przy ul. Wrocławskiej, Czarnej Drodze oraz Bronikowskiego mają wymiary 68 na 8,8 metra ze światłem głów wynoszącym 6,6 metra oraz długością użytkową komór wynoszącą 48,9 metra. Otacza je przepiękny park nazywany plantami. Jest to  miejsce wyjątkowe ze względu na swoją historię oraz olbrzymie walory przyrodnicze. Początek parku związany jest z pracami inspektora kanału Ernsta Conrada Petersona, który rozpoczął systematyczne zadrzewianie brzegów topolami czarnymi, kasztanowcami, wiązami, bukami oraz lipami   na początku wieku XIX. Prace te kontynuowane były również w czasie trwania Księstwa Warszawskiego przez generała Wincenta Aksamitowskiego oraz w późniejszym okresie przez Towarzystwo Upiększania Miasta. W połowie XIX wieku planty stały się wizytówką miasta, a zarazem miejskim terenem wypoczynkowo - rozrywkowym. W tym czasie zaczęły powstawać w parku pierwsze restauracje i sale taneczne, organizowano wszelkiego rodzaju atrakcje takie jak potańcówki, plenery malarskie, wystawy, teatry letnie czy też w czasie zim lodowiska. Również w XX-leciu międzywojennym park nie tracił na znaczeniu jako miejsce rozrywki, stając się jedną z głównych atrakcji miasta.

Śluzy nad Starym Kanałem Bydgoskim pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku, były to pierwsze w tej części Europy śluzy wykonane z cegły palonej. Śluzy przy ul. Wrocławskiej, Czarnej Drodze oraz Bronikowskiego mają wymiary 68 na 8,8 metra ze światłem głów wynoszącym 6,6 metra oraz długością użytkową komór wynoszącą 48,9 metra. Otacza je przepiękny park nazywany plantami. Jest to  miejsce wyjątkowe ze względu na swoją historię oraz olbrzymie walory przyrodnicze. Początek parku związany jest z pracami inspektora kanału Ernsta Conrada Petersona, który rozpoczął systematyczne zadrzewianie brzegów topolami czarnymi, kasztanowcami, wiązami, bukami oraz lipami   na początku wieku XIX. Prace te kontynuowane były również w czasie trwania Księstwa Warszawskiego przez generała Wincentego Aksamitowskiego oraz w późniejszym okresie przez Towarzystwo Upiększania Miasta. W połowie XIX wieku planty stały się wizytówką miasta, a zarazem miejskim terenem wypoczynkowo - rozrywkowym. W tym czasie zaczęły powstawać w parku pierwsze restauracje i sale taneczne, organizowano wszelkiego rodzaju atrakcje takie jak potańcówki, plenery malarskie, wystawy, teatry letnie czy też w czasie zim lodowiska. Również w XX-leciu międzywojennym park nie tracił na znaczeniu jako miejsce rozrywki, stając się jedną z głównych atrakcji miasta.

Muzeum powstało w 2006 roku z inicjatywy Sebastiana Malinowskiego. Można tu zobaczyć mundury marynarzy i szyprów, hamburkę – wioślarską dębową łódź z 1920 roku oraz makietę Kanału Bydgoskiego, Wyspy Młyńskiej i Śluz. Muzeum znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie tzw. Starego Kanału, otoczonego unikatowymi plantami z bogatym starodrzewem. Niegdyś bydgoszczanie chętnie spędzali tu czas na koncertach, spektaklach i potańcówkach pod gołym niebem.

Płynąc Drogą Wodną E - 70 na wschód od nowego Kanału Bydgoskiego przepłyniemy pod dziewiętnastowiecznymi mostami kolejowymi. Pierwszy z nich od strony północnej o konstrukcji żelbetowej trójprzęsłowej umożliwia nam przejazd z Bydgoszczy do Poznania przez Wągrowiec. Drugi – środkowy o konstrukcji ceglanej, łukowej, pięcioprzęsłowej prowadzi z Katowic do Tczewa. Trzeci, a zarazem najstarszy, którego konstrukcja pochodzi z lat 1849 – 50, również o konstrukcji ceglanej, łukowej, pięcioprzęsłowej, umożliwia nam przejazd w stronę Krzyża.

Płynąc w dół Brdy za Mostami Kolejowymi przepłyniemy jeszcze przez most Królowej Jadwigi, wcześniej most Victorii, miniemy rónież przepiękny pochodzący z końca XIX wieku gmach Dyrekcji Kolei

Od powstania Kanału Bydgoskiego to właśnie ta śluza przysparzała najwięcej problemów, które wynikały z bardzo ciężkich warunków geotechnicznych w miejscu jej wybudowania. Przez długi czas drewniana śluza miejska  zastąpiona została w latach 1882-1884 śluzą unikatową na skalę całego świata o niespotykanej konstrukcji. Śluza nazywana trapezową lub workową przez twórcę największej monografii Kanału Bydgoskiego – Walentego Winida ochrzczona została bydgoską Scyllą i Charybdą, ponieważ po wcześniejszych poprzedniczkach niestety odziedziczyła  olbrzymie problemy żeglugowe. Co ciekawe do tej śluzy wprowadzano barki rufą, co było znacznym utrudnieniem ze względu na przymus wcześniejszego ich obracania. Śluza ta została zastąpiona, dopiero podczas przebudowy Kanału Bydgoskiego z lat 1908-1915, przez nową konstrukcję, którą możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Śluza jednokomorowa o konstrukcji dokowej tak jak w przypadku śluz kanałowych, ma wymiary 57,4 na 9,6 m i wysokość podnoszenia na poziomie 3,33 m. Śluzowanie dzięki napędowi elektrycznemu trwa około 20 minut.

W latach 1882 - 1884 powstała nowa śluza posiadające unikatowe w skali całego świata kształty - trapezu. Nowa śluza została ulokowana ok. 50 m na północ od północnej głowy starej, w szerokim w tym miejscu zakolu Brdy. Nowy obiekt budowano nie na lądzie, lecz w ówczesnym korycie Brdy. Aby zachować dotychczasową szerokość rzeki, rozkopano teren na jej prawym brzegu, w ten sposób ścinając część cypla na obszarze ówczesnej fabryki Bucholtza (dzisiejszy teren WSG). Nowa śluza była konstrukcją innowacyjną, interesującym przykładem rozwoju XIX - wiecznej myśli technicznej. Osobliwy był sam kształt komory śluzy w kształcie trapezu, ale również rozwiązanie konstrukcyjne. Górne i dolne wrota usytuowano w jednej głowie, która została umiejscowiona na połudnowej ścianie ciekawego obiektu hydrotechnicznego. Ciekawy był również sposób funkcjonowania śluzy trapezowej inaczej nazywanej workową.

Bardzo ważną rolę w piętrzeniu wody w centrum naszego miasta zajmują dwa jazy – ulgowy i farny. Ich zadaniem jest przepuszczanie wody z Młynówki do Brdy Skanalizowanej. Poziom piętrzenia wody wynosi około 3,36 m. Jaz ulgowy, napędzany ręcznie, wybudowany został w 1920 r. w konstrukcji betonowej o jednym świetle z pięcioma dwudzielnymi zasuwami.